Δύσκολος καιρός για ονειροπόλους.

«Η θαλασσα των αναμνησεων ειναι καλα κρυμμενη στην ψυχη καθε ανθρωπου, τις στιγμες που το επιζητουμε βουταμε στο βυθο της κ αναγνωριζουμε χρωματα που ποτε δεν ξεραμε πως ειχαμε δει, μπαινουμε σ ενα παραλληλο συμπαν που η καρδια πλεον δεν αγγιζει κ δεν πληγωνεται, μονο κρατα οτι την ωθει στα μακρινα της ταξιδια…»

Σε μια εποχή με ζουρλομανδύα ψάχνουμε να βρούμε εκείνη την κάπα για να «εκμυστηρευτούμε» ότι ο παπάς δεν κάνει τα ράσα. Ποιος να μας πιστέψει άλλωστε;

Σε ένα καζάνι βράζουμε όλοι «νέοι γέροι» και ό,τι κι αν στηρίξουμε σαν ανεμοστρόβιλος έρχεται η εποχή αυτή και τα διαλύει όλα… Άραγε, να μην μπορείς να αντέξεις την ίδια σου την εποχή; Είναι τραγελαφικό και τραγικό μαζί όλο αυτό.. .Δεν έχεις χερούλια να πιαστείς, στήριγμα να κρατηθείς και «Αρρώστια» από παντού σε κυριεύει…

ΌΝΕΙΡΑ μια λέξη που σε κάνει και κρυώνεις πια, ναι μεν έχεις τη δύναμη να συνεχίσεις, αλλά πώς μπορεί κανείς να διαψεύσει την ίδια του την «κατάντια», να ξεφύγει από τα ίδια του τα χαλινάρια, κάτι σε βάζει στο σκαμνί και το μυαλό τρέχει, αλλά τα πόδια κολλάνε στην άσφαλτο ανήμπορα να ακολουθήσουν τις σκέψεις, ξεκομμένα από το μυαλό, όργανα ενός ξένου…

Παραλησία και αναλγησία σε μια εποχή που σαν τσουνάμι σου γλείφει τα χρώματα του ουράνιου τόξου, που κάποτε ίσως σαν φωτογραφικό φλας έσκισαν τη μνήμη σου και σε σόκαραν… Κώμα, έχεις πέσει σε κώμα και με ηλεκτροσόκ προσπαθούν να σε επαναφέρουν, από το ψέμα των σύγχρονων «κομμάτων» και από την ανισορροπία των «εντοσθίων» τους…
Έντερα ανακατεμένα με μη συνειδότητα, φαυλότητα ανακατεμένη με ανοξυδέρκεια, βλοσηρότητα ανακατεμένη με υστεροβουλία, γενικότητα ανακατεμένη με απορία…

Σε έναν κόσμο που δολοφονήθηκαν και δολοφονούνται καθημερινά όνειρα, τα όνειρα των νέων των παιδιών, εκείνων που περιμένουν τη σκυτάλη – που στα χέρια τους θα τσουρουφλίζει σαν την πιάσουν λες και λαχτάρησαν δρομείς σε μια παράλογη κούρσα να κατρακυλάνε…