του Ευάγγελου Δουζ.
17 Νοέμβρη….
Κάποτε ήξερα πολύ λίγα πράγματα για την εθνική αυτή επέτειο. Στα σχολικά μου χρόνια θυμάμαι ότι χαιρόμουν που δεν είχαμε σχολείο και μου έμοιαζε πολύ ξένη όλη αυτή η πολιτική διάσταση που έπαιρνε πάντα αυτή η γιορτή. Δεν είχα ποτέ μα ποτέ καμία σχέση με οτιδήποτε ονομάζεται πολιτικό κόμμα, καμία φοιτητική παράταξη και πόσο μάλλον ταύτιση ιδεών με επαναστάσεις που θα φέρουν την λαϊκή κυριαρχία και διάφορα τέτοια μανταλάκια. Εξέφραζα την γνώμη μου σε κάθε ζήτημα που με προβλημάτιζε και αυτό ήταν όλο, βλέπετε οι λύσεις μου για αυτά τα προβλήματα ταίριαζαν περισσότερο σε έναν ιδανικό κόσμο παρά σε τούτον εδώ.
Αυτό που πάντα όμως μου προκαλούσε έναν ανατριχιαστικό ενθουσιασμό, για τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη, είναι το πώς νέοι άνθρωποι με όπλο τις ιδέες τους, τον λόγο τους τα όνειρά τους και την θέλησή τους για μια καλύτερη καθημερινότητα, άοπλοι επαναστάτησαν απέναντι σε κάθε μορφή εγκλωβισμού της ελευθερίας τους. Το κατάλαβα μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο. Χώρος διακίνησης ελεύθερων ιδεών, ελεύθερου λόγου, η επιστήμη σε οποιαδήποτε μορφή της είτε θετική είτε τεχνολογική είτε θεωρητική δεν έχει όρια όπως ακριβώς και η ελευθερία, αρκεί βέβαια να μην προσβάλεις την ελευθερία του άλλου. Δεν διαπραγματεύεται με κανέναν για κάτι που θεωρείται δεδομένο αλλά ταυτόχρονα είναι πάντα πρόθυμη και στην υπηρεσία αυτών που την υπερασπίζονται.
«Η ελευθερία σου σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου», μας μάθαιναν στο σχολείο. Σοφά λόγια!!! Σε κάποια άλλη εποχή αυτό λεγόταν κράτος δικαίου. Τότε που η λέξη Δημοκρατία έγραφε ιστορία και σήμαινε αυτό ακριβώς που μας μάθαιναν στο σχολείο. Τώρα πια αν την γράψεις κινδυνεύεις να φας και ξύλο, αν την φωνάξεις δε τότε κάποιος καλός μπάτσος θα βρεθεί να σε φιλοδωρήσει με μια κλομπιά !! (και πονάει κιόλας η γαμ@$@#).
Κάθε εθνική επέτειος μας φέρνει στο νου και μια επανάσταση. Επανάσταση του ’21, αποτινάξαμε τον Τούρκικο ζυγό, τι ωραία λέξη αποτινάξαμε.. επαναστατική. Το έπος του ’40 το ΟΧΙ, οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες και όχι οι Έλληνες σαν ήρωες. Καταχρεωμένοι σύγχρονοι ήρωες. 17η Νοεμβρίου 1973. Ίσως η πιο ξεκάθαρη στιγμή στην νεοελληνική ιστορία. Ωραία η επανάσταση και τα γαρύφαλλα που την εκφράζουν, αλλά τώρα πια γαρύφαλλα μόνο στα μπουζούκια και στο πάγκο την πανσπουδαστκής.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Έχοντας όλους αυτούς τους ηρωισμούς σαν παραδείγματα, που όλοι θα κάναμε, ζούμε μια καθημερινότητα που ελάτε τώρα παραδεχτείτε το σε κανέναν δεν αρέσει. Κι αναρωτιέμαι στον κόσμο του σήμερα, που ο καθένας μας έχει ως κέντρο τον εαυτό του, μήπως μια σύγχρονη επανάσταση θα πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από μας ? Και μόλις κάνουμε πράξη το κλισέ «τα έχω βρει με τον εαυτό μου» τότε ίσως να μπορέσουμε να δούμε και άλλους ανθρώπους που το έχουν καταφέρει και τότε να νιώσουμε ότι πράγματι ανήκουμε κάπου…
