Όταν το facebook δε μας “απορρίπτει” επειδή δημοσιεύσαμε κάτι ανάρμοστο, φαίνεται πως “ρουφάει” αρκετό χρόνο από τη ζωή μας, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο, να διαλύει οικογένειες. Και φαίνεται πως είναι πολύ εύκολο να το κατηγορήσουμε για την αποτυχία μας στα προσωπικά ή σε άλλο τομέα της ζωής μας. Ωστόσο, όσο “καθαρτικό” κι αν είναι αυτό, οι ειδικοί επισημαίνουν, πως οι ίδιοι οι άνθρωποι “αρκούν” για να καταστρέψουν τις σχέσεις τους και πως τόσο το facebook, όσο και τα υπόλοιπα sites κοινωνικής δικτύωσης, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά εργαλεία μας.

Σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα της αμερικανικής Ακαδημίας Δικηγόρων Οικογενειακού Δικαίου, “το facebook αποτελεί την κύρια αιτία για τις online αιτήσεις διαζύγιων, με ποσοστό 66% των αιτηθέντων να το υποδεικνύουν ως πηγή του κακού”.

Σύμφωνα με ένα βρετανικό site, η λέξη “facebook” αναφέρθηκε ως αιτία σε 1 ανά 5 αιτήσεις διαζυγίων.

Έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε που το facebook μπήκε στη ζωή μας και για πολλούς είναι σαν να βάζεις σοκολάτα μέσα στο σπίτι σου, τη στιγμή που προσπαθείς να μην ενδώσεις στον πειρασμό της, εφόσον βέβαια έχεις αδυναμία στη σοκολάτα.

Ακόμα και πριν όμως από την εμφάνισή του, υπήρχαν άλλα sites ή blogs κοινωνικής δικτύωσης, για να “εθιστεί” κανείς.

Και όσοι στο πλαίσιο του λογικού χρονικά, επισκέπτονται τα παραπάνω, σίγουρα έχουν δει, τουλάχιστον μια φορά, ένα αγενές ή χυδαίο post, ή μια φωτογραφία, που μπορεί να στοίχισε σε κάποιον τη δουλειά του ή τη σχέση του.

Το ερώτημα λοιπόν είναι “για ποιο λόγο το κάνουμε αυτό”. Και η απάντηση στο ερώτημα είναι, ότι πρόκειται για καθαρή χημεία του εγκεφάλου.

Όσο προσδοκούμε την “επιβράβευση” ή έστω την ανταπόκριση σε κάτι που αναρτήσαμε στο προφίλ μας, ο οργανισμός μας “εκτοξεύει” σημαντικές ποσότητες ντοπαμίνης στον εγκέφαλό μας. Με άλλα λόγια, μόνο η ανυπομονησία της “απάντησης” μας δίνει “χαρά”.

Ακόμα κι όταν δεν το κάνουμε συνειδητά, ο εγκέφαλός μας μπαίνει σ’αυτή τη διαδικασία. Και κάπως έτσι, “ωθούμαστε” στο να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο προφίλ μας, τη στιγμή που θα έπρεπε να δουλεύουμε, ή να τσεκάρουμε τα μηνύματά μας, όταν οδηγούμε… ή να τσιμπήσουμε μία μπουκιά σοκολάτας, όταν στην οικογένειά μας έχουμε ιστορικό διαβήτη!

Από τη στιγμή που κάνουμε αυτήν την αυτοκριτική και το ξεκαθάρισμα, δε θα είναι λοιπόν και τόσο εύκολο να επιρρίψουμε τις ευθύνες στο facebook για την όποια αποτυχία μας.

Αντίθετα, μάλλον, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως ως ενήλικες, εμείς ελέγχουμε και καθορίζουμε γενικά τι θα αναρτήσουμε στο προφίλ μας, αλλά και ειδικά, το μέγεθος της εξουίας, που θα δώσουμε στο συγκεκριμένο ή σε άλλο site κοινωνικής δικτύωσης πάνω στη ζωή μας!