Σε ένα πράγμα έχει πάντως δίκιο ο Σαββόπουλος:

Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε.

Η ψυχανάλυση προσφέρει πειστικές εξηγήσεις του φαινομένου:

Η καθημερινότητα σπανίως επιτρέπει στα ζευγάρια να περνάνε περισσότερες από 3-4 ή 5 ώρες μαζί, ενώ χρονιάρες μέρες εγκλωβίζονται για εικοσιτετράωρα ολόκληρα ο ένας απέναντι στον άλλο. Όλοι έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό μας και τους άλλους. Οι προσδοκίες μας για έναν τέλειο εορτασμό σπανίως (δηλαδή ποτέ) δεν επιβεβαιώνεται.…

Οπότε τσακωνόμαστε.

Και τότε είναι ακριβώς όπως μας το λέει ο Σαββόπουλος:

Λάμπουν τα Χριστούγεννα στον καθρέφτη

Μπάλλες ασημένιες και χιόνι πέφτει

Κι εμείς μέσα στο σπίτι έχουμε εμφύλιο.

Μου αρέσει όμως το γύρισμα που κάνει:

Ενώ ξεκινάει περιγράφοντας μια αμοιβαία κατάσταση, ένα κοινό πρόβλημα, καταλήγει εντοπίζοντάς το καταρχήν στον εαυτό του και μάλιστα στην δημιουργική διαδικασία στην οποία βρισκόταν τότε:

Χριστούγεννα πάντα ειν’ επώδυνο

Να ξαναδώ το φως γυμνό

Να σπαρταρά το περιεχόμενο

Να ιδρώνω λες και ξεγεννώ.

Κράτα το χέρι μου

Ίσως μιλάει εδώ ο εγωκεντρικός καλλιτέχνης, αλλά ίσως να είναι και ένα καλό μάθημα προς όλους μας:

Να βρίσκουμε το ένα κάτι που έχουμε μέσα μας και μας κάνει να γινόμαστε κακοί με τους ανθρώπους που αγαπάμε κι αν δεν μπορούμε να το διορθώσουμε, τουλάχιστον ας είμαστε ειλικρινείς κι ας ζητάμε την βοήθειά τους!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=b0BtPs4M0PU