Μαρία Ρίζου
Μοναξιά. Μια λέξη. Για κάποιους σκοτεινή και τρομακτική, για άλλους γνώριμη και για ορισμένους δημιουργική. Όλοι μας έχουμε περάσει περιόδους μοναξιάς, είτε μικρές, είτε μεγάλες. Η ουσία είναι, όμως, αν θέλουμε να είμαστε μόνοι ή αν φοβόμαστε τη μοναξιά και γιατί.
Η λέξη “μοναξιά” ετυμολογικά σημαίνει την κατάσταση της απομόνωσης και της έλλειψης επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους. Και φυσικά, υπάρχουν πολλά είδη μοναξιάς. Μπορεί ένας άνθρωπος να νιώθει μόνος, όταν βρίσκεται σε ένα άδειο δωμάτιο. Μπορεί πάλι να βρίσκεται σε ένα δωμάτιο γεμάτο από κόσμο και πάλι, να νιώθει μέσα του το συναίσθημα αυτό. Μοναξιά μπορεί να νιώθει κανείς, όταν δεν έχει ερωτικό σύντροφο ή και σε κάποιες περιπτώσεις και όταν έχει. Νιώθουμε μόνοι, όταν χάσουμε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, όταν βρισκόμαστε σε ένα πάρτυ που δεν γνωρίζουμε κανέναν, όταν μετακομίζουμε σε μια άγνωστη πόλη. Τέλος, μπορεί κάποιος να επιλέγει τη μοναξιά του ή μπορεί να είναι αποτέλεσμα συγκυριών. Κάποιες από τις παραπάνω κατηγορίες μας είναι γνώριμες και κάποιες παντελώς άγνωστες.
Φοβόμαστε, όμως, τη μοναξιά; Αν ναι, γιατί; Και ποιο είδος τελικά, φοβόμαστε περισσότερο απ΄όλα;
Πολλές φορές φοβάμαι να κοιμάμαι μόνη μου σ΄ένα άδειο σπίτι. Δεν θέλω να τρώω μόνη μου. Και γενικότερα, με τρομάζει η ιδέα του να κατοικώ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μόνη σε ένα σπίτι. Αυτά, θα λέγαμε, πως είναι μερικά παραδείγματα της “ μοναξιάς του χώρου”. Το είδος αυτής της μοναξιάς, φοβίζει κυρίως τους ανθρώπους, που συναναστρέφονται με πολύ κόσμο. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν έχουν συνηθίσει να μένουν μόνοι, συνηθίζουν να συγκατοικούν με συγγενείς, φίλους ή ερωτικούς συντρόφους. Τα άτομα, που δεν αντέχουν τη μοναξιά αυτού του είδους, επιθυμούν τη συντροφικότητα και το να μοιράζονται τα πάντα με τους άλλους. Ίσως, τελικά, το να φοβάσαι να μένεις μόνος να είναι και θέμα συνήθειας…
Φαντάζομαι, πως αυτό που τρομάζει τους περισσότερους, αν όχι όλους τους ανθρώπους είναι το να είναι μόνοι στη ζωή. Η “μοναξιά της ζωής ” σημαίνει, πως δεν έχεις φίλους και συγγενείς. Πως δεν έχεις γενικότερα, ανθρώπους να επικοινωνήσεις, να τους εκμυστηρευτείς τι νιώθεις, να περάσεις χρόνο μαζί τους. Όπως είπα αρχικά, το είδος αυτό φαντάζει το πιο τρομακτικό απ΄όλα. Γιατί είναι εύκολο να πιείς ένα απόγευμα μόνος σου τον καφέ σου, αλλά είναι τρομερά δύσκολο να ξέρεις πως θα είναι έτσι για πάντα. Φοβόμαστε τόσο τη «μοναξιά της ζωής» γιατί πολύ απλά, όλοι οι άνθρωποι χρειαζόμαστε κάποιον να μας μιλά και να του μιλάμε και κυρίως, κάποιον να μας αγαπά και να τον αγαπάμε.
Και μιλώντας για αγάπη, ένα είδος μοναξιάς, το οποίο θα λέγαμε είναι και αμφιλεγόμενο είναι η “μοναξιά στον ερώτα”. Κάποιο άνθρωποι δεν θέλουν να ζουν χωρίς ερωτικό σύντροφο. Νιώθουν μόνοι και ανασφαλείς. Συνήθως οι άνθρωποι αυτοί, βάζουν σε πρώτη μοίρα την ερωτική τους ζωή. Πιστεύουν, πως αν είναι μόνοι, δεν είναι επιθυμητοί, αλλά είναι και δακτυλοδεικτούμενοι. Προτιμούν, επομένως, πολλές φορές, να παραμένουν σε μία σχέση έστω και αν δεν τους καλύπτει πλέον ή δεν έχουν αισθήματα για τον σύντροφό τους.
Βεβαίως, υπάρχουν άνθρωποι, που επιλέγουν να μείνουν μόνοι για ένα διάστημα. Δεν θέλουν κάποια ερωτική σχέση, αντίθετα θέλουν να αφιερωθούν στον εαυτό τους. Θωρούν, πως μέσω της μοναξιάς ανακαλύπτουν τον εαυτό τους, κάνουν πράγματα για τους ίδιους, αφιερώνονται στους φίλους και στην δουλειά τους κα γενικότερα, γι’ αυτούς η μοναξιά σημαίνει δημιουργία και ισορροπία. Χωρίς να είναι απόλυτο, ένας άνθρωπος επιλέγει να μείνει μόνος μετά από μία σχέση ή ένα έρωτα που τον πλήγωσε βαθιά, θεωρώντας πως είναι καλύτερα να είσαι μόνος παρά με το λάθος σύντροφο. Η περίοδος της μοναξιάς τους ηρεμεί, τους κάνει να τα βρουν με τον εαυτό τους και να ανακτήσουν τις ψυχικές τους δυνάμεις.
Η μοναξιά, βέβαια, είτε την επιλέγεις, είτε όχι, έχει πολλές παγίδες. Το κύριο και βασικό είναι ότι μπορούμε να γίνουμε καχύποπτοι και να χάσουμε την εμπιστοσύνη στους γύρω μας. Επίσης, από ένα σημείο και μετά νιώθεις ευάλωτος και έχεις μια τρομερή νευρικότητα. Μια ακραία κι όμως, πιθανή παγίδα είναι το να χάνεις το θάρρος του να προσεγγίσεις και να ανοιχτείς σε άλλους ανθρώπους. Αν νιώθουμε, πως έχουμε αρχίσει να πέφτουμε στις παγίδες της μοναξιάς, θα πρέπει να βρούμε τρόπο να τις αποφύγουμε. Να σκεφτούμε τρόπους, που θα μας κάνουν να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο. Αρκεί, φυσικά, να υπολογίζουμε και τα τυχόν λάθη που μπορεί να κάνουμε και αργότερα να μετανιώσουμε γι΄αυτά.
Ο καθένας μας μπορεί να κρίνει και αποφασίσει αν θέλει ή όχι να είναι μόνος και γιατί. Μπορούμε να σκεφτούμε ποιο είδος μοναξιάς μας φοβίζει και πως να το αντιμετωπίσουμε. Εσείς είστε ελεύθεροι να το κάνετε αυτό κι εγώ απλά σας δίνω μια φιλική συμβουλή : Αν δεν μάθει κανείς να ζει μόνος και κυρίως να συμφιλιωθεί με τη μοναξιά του, τότε κανείς άλλος δεν θα μπορέσει να του γεμίσει το κενό που νιώθει!
